Długi weekend.

Jest coś we wspólnym sypianiu. Nie mam na myśli seksu, ale zwykły sen. Wczoraj, po wielkiej burzy  Włączyliśmy film, utuliłam go, . A on usnął. Zwyczajnie usnął jak mały chłopiec zmęczony całodzienną zabawą. Nigdy wcześniej nie widziałam go tak bezbronnego i tak spokojnego. Zmienił pozycje, ale przytulił do siebie moja rękę, pózniej - policzek do czubka mojej głowy. I gdy ja zasnęłam w oczekiwaniu, całował mnie w czoło za kazdym razem gdy się poruszyłam. I zrozumiałam, że tak naprawdę chyba nie da się być pewnym czyjejś miłości, dopóki się z kimś nie zaśnie, albo dopóki ktoś nie zaśnie przy tobie. We śnie wykonujemy akcje bezwarunkowo i tylko one mogą potwierdzić ludzkie więzi. Do tego, uważam, że zasypianie przy kimś to akt absolutnej ufności bo nie ma stanu, w którym jest się bardziej bezbronnym.

Spędziliśmy ze sobą cztery długie dni, i tak o jeden dzień dłużej niż było przewidziane z początku. Miałam Go zasiadając do śniadania, obiadu czy kolacji,  śmiejąc się albo nudząc miałam Go budząc się rano i zasypiajac późnym wieczorem był obecny w każdej minucie przez te kilka dni, i teraz cholernie mi tego brakuje, brakuje mi Go teraz leżąc w łóżku pustym łóżku, brakuje mi całuska w czoło na dobranoc, brakuje mi Jego dłoni do której się tulę podczas spania brakuje mi Jego zapachu i obecności jest pusto.. A minęły dopiero 2h od rozstania. Brakuje mi tego, że jutro wstając nie zostanę przywitała buziakiem, że nie zostanę przytulona, że jedząc jutro śniadanie będę jadła je sama a nie z Nim.
Czasami tak bardzo chciałbym już z Nim zamieszkać dzielić z Nim każdą chwilę, nie koniecznie same dobre, te gorsze też ale z Nim. Idąc rano do pracy, z myślą że wrócę do naszego domu w którym któreś z nas będzie czekało na tą drugą osobę. Zasypiajac obok Niego aby na drugi dzień Obudzić się też przy Nim.